La strato de Tanja en Vasilij-insulo en Sankt-Peterburgo longas apenaŭ unu kaj duonan kilometrojn, sed ĉi tie oni povas trovi la tutan historion de Sovetio kaj la postsovetia Rusio. Tuta jarcento da ordinaraj homoj kun nekutimaj sortoj.
Korina Klodt loĝis ĉi tie en la printempo 1938, kiam ŝi estis trijara. Meze de la nokto ŝi vekiĝis, kiam nekonataj viroj en malhelaj vestoj forportis ŝiajn gepatrojn. Ilin ŝi neniam plu vidis, kaj ŝi mem kreskis en la sovetia Fora Oriento.
Natalja Soboleva estis dekunujara kiam la sieĝo de Leningrado dum la dua mondmilito komenciĝis. Ŝia patro malsatmortis. Ŝia patrino preskaŭ blindiĝis pro la manko de nutraĵoj, kaj ŝi mem vidis homojn kolapsi surstrate kaj neniam plu leviĝi. Sed ŝi pretervivis kaj post la milito partoprenis la konstruadon de la metroo en Leningrado.
Tanja Saviĉeva ne pretervivis. Ŝi estis najbaro kaj klaskamarado de Natalja, kaj notis en kajereto kiam ĉiuj ŝiaj familianoj pereis, unu post la alia. Nun troviĝas memortabulo ŝur la domo kie ŝi loĝis – la sama domo, kie ŝiaj gepatroj antaŭ la revolucio havis malgrandan bakejon.
En la apartamento de Tanja nun loĝas Aleksandr Uralov. Li kreskis ĉi tie kaj memoras, kiel homoj dum la milito en Koreio interpuŝiĝis ĉirkaŭ la grandaj tabuloj, sur kiuj la ĵurnaloj de la tago estis gluitaj. Tiam li estis proksimume dekjara. Poste li estis inter la unuaj en la strato de Tanja, kiuj sukcesis aĉeti ekserlandan aŭton.
Lusine Arutjunova ĵus estis lernanto en la iama lernejo de Tanja – nun ŝi estas instruisto ĉi tie. Por ŝi la sovetia epoko estas nur kelkaj infanaĝaj memoroj. Sed ankaŭ post la falo de Sovetio ŝia familio longe loĝis en la tute tro malgranda komuna apartamento kun du aliaj familioj, tuj apud la lernejo.
Tiuj estas kelkaj el la personoj renkontataj en la rakonto, kiu etendiĝas ekde la mondmilito de 1917 kaj du revolucioj ĝis la unua de majo 2017. Vera historio pri la strato de Tanja.
Mendu la paperan libron: UEA, Book Depository
Aĉetu la bitlibron: Smashwords, Google Play
La strato de Tanja estas mia kvara libro, post Homoj de Putin (2014, premio Kanava – plej bona faklibro de la jaro en Finnlando), Krimeo estas nia (2015) kaj Idoj de la imperio (2016, nomumita al la Granda Ĵurnalista Premio en Finnlando).
La libro aperis ankaŭ en la finna kaj en la sveda. Ĉi-sube estas fotoj de kelkaj el la ĉefpersonoj kaj mallongaj sonregistraĵoj kun ili.
Galina Barĥudarova: – En Jakutio mi laboris duonjaron kaj esploris diamantajn deponaĵojn. Ni estis transportitaj al la tajgo per helikoptero. Tie, meze de nenio, oni ellasis nin, kaj ni devis fari nian studon. Certan tagon la helikoptero devis reveni por porti nin reen. Se ĝi venis laŭ la interkonsento, ĉio estis bona. Sed okazis ke la helikoptero ne aperis. Eble la veteraj kondiĉoj ne estis bonaj, aŭ eble la helikoptero estis bezonata por iu savtasko. Jen ni sidis, la provizoj estis formanĝitaj, ni jam kolektis niajn aĵojn, sed la helikoptero ne venas. Unu fojon ni devis sidi kaj atendi helikopteron du semajnojn, sen manĝaĵo, ĉar ni estis meze de la tajgo kaj estis septembro – estis nenio por manĝi tie.
Avtandil Mikava: – Mi ja eĉ ne sciis, ke ekzistas tia malsanulejo, do mi tre seniluziiĝis, kiam mi eksciis, ke mi devos iri tien kaj ne al nia propra malsanulejo ĉe la medicina instituto. Mi apenaŭ sciis, kio estas Vasilij-insulo, la sola afero kiun mi konis ĉi tie estis la situo de tiu vendejo Albatross. Sed kiam mi elvenis el la metroo kaj komencis demandi pri la malsanulejo mi eksciis, ke mi devas iri ĝuste en tiu direkto: ”Ĉu vi scias, kie situas la vendejo Albatross? Tiu, kie oni vendas eksterlandajn aĵojn kontraŭ ĉekoj?” Jes ja, kiu ne scius? Tiun butikon konis ĉiuj trompuloj kaj ĉiuj junuloj. Kaj mi estis deknaŭjara. Do mi demandis iom pli survoje, kaj trovis la malsanulejon. Flegistino ĵetis al mi la ĉifonon kaj diris: ”Jen ĉifono, eklavu!” Alia, kiu staris apude kun cigaredo en la buŝangulo, diris: ”Kaj lavu bone, alikaze ne estos salajro!”
Korina Klodt: – Mi memoras kiel oni forportis ilin. Estis meze de la nokto, ĉiuj ja estis arestataj nokte. La ĉambro, kie mi loĝis kun miaj gepatroj, havis fenestron al Dua linio. Avo havis ĉambron kun fenestro al la korto. Kaj estis tria ĉambro, kie liaj fratinoj loĝis. Mi kredas, ke li kudris en sia ĉambro. Mia lito ne estis precize ĉe la pordo, sed oblikve kontraŭ ĝi. Supozeble aŭdiĝis iu bruo, kiu vekis min. Mi estis trijara, kaj mi vekiĝis, ĉar la lumo estis ŝaltita meze de la nokto. Mi verŝajne komencis plori, ĉar mi vidis fremdajn, nigre vestitajn virojn. Miaj gepatroj jam estis vestitaj, ili eble forirus silente se mi ne vekiĝus. Panjo diris: ”Korinjo, faru kiel avo diras, ni revenos baldaŭ.” Tio estas ĉio, kion mi memoras.
Lusine Arutiunova: – Nun poste oni komprenas, ke estis ankaŭ pozitivaj flankoj, sed ni ja vivis en sufiĉe malfacilaj cirkonstancoj. En nia familio estis kvar personoj, en ĉambro kun dek kvar kvadrataj metroj, kaj ĉiu ja bezonas sian propran anguleton. Krome ne estis multe da sonizolo inter la ĉambroj, tiel ke se la najbaro ternis, oni povis diri ”je via sano”. Sed ni estis bonaj najbaroj, kaj grandajn festojn ni solenis kune. Onjo Sveta havis la plej grandan ĉambron, do la festan tablon ni aranĝis tie. Ni kolektiĝis ĉe ŝi ĉiun novjaron. Sed kompreneble estis ankaŭ konfliktoj – tri kuiristoj en unu kuirejo ja estas iom multe. Tamen estis bone en sia maniero, por la gepatroj estis pli trankvile tiel. Ili sciis, ke iu estos hejme, kiam la infanoj venos tien – se ne onjo Sveta, do almenaŭ ŝiaj infanoj estos hejme.
Natalja Soboleva: – Pro iu kialo la kadavroj rapide nigriĝis en la frosto. Kaj okazis, ke certaj partoj de la korpoj estis fortranĉitaj. Mi mem vidis tion, kvankam panjo tiris min kaj diris ke mi ne rigardu. Unu fojon, kiam panjo jam estis tiel malforta, ke ŝi nur kuŝis en la lito, mi devis iri aĉeti manĝaĵojn kontraŭ niaj porciumkartoj. Tiam mi vidis unu aferon en la bazaro. Iu montris ĝin al mi. ”Vidu tie, li vendas galantinon el homa karno. Ĉu vi vidas la ungojn tie? Estas homaj ungoj.” Pri tio oni ne multe parolis poste, sed ankaŭ tiaj aferoj okazis.
Aleksandr Uralov: – Ĉiuj havis malmulte da loko. Ni havis propran apartamenton, krom ni tion havis nur tri aliaj familioj. La ceteraj apartamentoj en ĉi tiu ŝtuparejo estis komunalkoj, komunaj apartamentoj en kiuj loĝis pluraj familioj. Ni iris al la familio Kuznecov en la tria etaĝo por spekti televidon. Oni kunportis proprajn taburetojn aŭ seĝojn. Ni longe ne havis sufiĉe da mono por propra televidilo, kvankam patro estis oficiro.
Ĉu vi volas vidi pli da fotoj de la strato de Tanja? Rigardu jen.
Ĉu vi volas legi pli? Aĉetu la libron.
Kien sopiras la ruslingvanoj de Baltio, kiam ili sopiras hejmen?
Children of the Empire – Russian life in the Baltics